Gizli direnişçiler: İnatçı çocuklar!Yazan: Banu Conker
Banu Conker'in tüm Grafik Saati yazıları Herkesin kendini ifade etme hakkı vardır, ama maalesef yetiştirilme biçimleri, ortamlar, karakterimiz gibi unsurlar nedeniyle bazen kendimizi ifade etme olanağı bulamıyoruz. Örneğin bir çocuk oyun oynamak istiyor, ama annesi kesinlikle masaya oturmasını ve yemek yemesini söylüyor. Çocuk karşı çıkamıyor, boyun eğiyor, ama içinde de öfke duygusunu yaşamaya başlıyor. Başka bir örnek de çocuk kitap okumak istiyor, ama babası ders çalışması gerektiğini söylüyor, baskı yapıyor, çocuk ödevinin başına oturuyor, ama aynı zamanda içindeki öfkeyle inat duygusunu da yeşertmeye başlıyor.
Son zamanlarda çevremdeki insanları izlemeye başladım. Bazen şöyle bir durumla karşılaşıyorum: Ben ne olması gerektiğini anlatıyorum, ama karşımdaki yine aklındakini yapıyor, beni hiç dinlememiş, anlamamış.
Ben görünenin ötesine bakmayı severim. Karşımdaki gerçek anlamda zeka geriliğine sahip olmadığına göre bunun bir nedeni olması gerektiğini düşündüm ve şuna karar verdim. Bu tür kişiler yukarıda örneklerini verdiğim durumlarda içlerindeki öfke ile egolarını kalınlaştırıyorlar, kendilerine bir duvar örüyorlar.
Siz yapılmasını istediğiniz bir şey söylediğinizde çocukluktan gelen alışkanlık ve aslında öğrenmemişlik nedeniyle size kendilerini ifade etmiyorlar, kendi fikirlerini söylemiyorlar, sadece tamam diyorlar, ama içten istemedikleri için de kendi istediklerini uygulamaya alıyorlar.
Bu tarzı uygulayan insanlara genelde 'inatçı' deniyor, çünkü sizin isteğinizi yapmamak için direniyorlar, içsel bir savaş başlatıyorlar. İçlerindeki çocuk o kadar yaralı ki, yetişkin olarak da bununla başa çıkamıyorlar, aslında hiçbir şeyin farkında olmuyorlar. Sizin söylediğiniz bir yeniliği öğrenmek için çabalamayı bırakın, öğrenmemek ve uygulamamak için içsel bir direnç çabası gösteriyorlar.
Çocuklarımızı da zaman zaman inatçı oldukları için suçlamıyor muyuz? Halbuki inat ettikleri konularda konuşsak onlarla, neyi neden yapmaları gerektiğini anlatsak, onları dinlesek ve orta bir yol bulsak.
Yine inat ederler mi acaba? Bence etmezler ve yetişkin olduklarında da iş ve duygusal hayatlarında daha başarılı olabilirler kolaylıkla. Yukarıdaki örneklere dönecek olursak oyun oynamak isteyen çocuğun oyuncakları yemek sırasında masanın bir köşesine konsa ve onların da enerjiye ihtiyaçları olduğu için yemek yemeleri gerektiği anlatılsa, ödevini yapması gereken çocuğa beş sayfa kitap okuduktan sonra ödevine oturabileceği söylense orta yol bulunmuş olur. Çocuk da duygusal olarak doyum yaşar ve işbirliğine gider kolayca. Belki böylece çocukları ‘hayır arsızı' yapmaktan da kurtulmuş oluruz.
Ne dersiniz? Copyright: Her hakkı saklıdır. 
Banu Conker
Banu Conker'in tüm Grafik Saati yazıları
Banu Conker'in kişisel gelişim yazıları
Banu Conker Hayata Dair annelik yazıları
Banu Conker'in diğer Hayata Dair yazıları Diğer annelik yazıları
Editör: Belgin Invictus
Mail: belgininvictus1968[at]gmail.com
|
