Çocukların; Yaşadıklarından öğrendiği bir şey var - Cennet annelerin ayakları altındadır | Banu Conker; annelik çocuk gelişimi ve eğitim

Evren spiral şeklinde. Ben bunu kendimde şöyle algılıyorum: Farkındalığım arttıkça bu spiralin içinde daha yukarılara çıktığımı ve daha geniş bir perspektife sahip olduğumu görüyorum. Bunu görünce mutlu oluyor, bir yandan da eskiden anladığımı düşündüğüm şeylerin ne kadar da sınırlı olduğunu görüyorum. Bunu gördüğümde de, bunun bir üst seviyesinin de olabileceğini anlıyor ve kendimi her türlü sınırlamanın dışında tutmaya çalışıyorum.

Geçen gün ‘cennet anaların ayağı altındadır’ cümlesini düşündüm. Eskiden bu cümledeki ‘cennet’i dini anlamında algılıyor ve ne denmek istendiğini tam anlayamıyordum. Bir yandan da, “cennete girebilmek için annelerimize iyi davranmamız gerekir” diye düşünüyordum; bu bir anahtar olmalıydı.

Sonra ‘dünya’ sözcüğünün anlamını düşündüm. “Onun dünyası büyük”, “küçük bir dünyada yaşıyor”, “ne tür bir dünyada yaşıyoruz” gibi cümlelerin içinde geçen ‘dünya’nın farklı farklı anlamlar kazandığını gördüm. Ve birden beynimde ‘cennet’, ‘cehennem’ sözcükleri de değişik cümlelerin içinde uçuşmaya başladı. “Tatile gittiğimiz yer cennetten bir parçaydı”, “savaş alanı cehennem gibiydi”, “cehennem sıcakları geliyor”, gibi cümleler mesela… O zaman neden cennet ve cehennemi dünyadan ayrıştırıyorum ki? Cennet ve cehennem burada da olabiliyorsa, ben neden cennette yaşamayı seçmiyorum? İşte o zaman anladım, cennetin neden anaların ayakları altında olduğunu…

Annelik öyle bir şey ki, dokuz ay bir canlıya ‘ev sahipliği’ etmekle bitmiyor; orada başlıyor ve ömrün sonuna kadar sürüyor. İşte cenneti de analar bu şekilde yaratıyor. Çocuğumuza verdiğimiz her iyi bakış açısı, olumlu davranışlar, kendine değer vermesini sağlamak, kendini sevmesi, babasıyla ilişkisi çoğunlukla annenin elinde. Atalarımız ‘yuvayı dişi kuş yapar’ dememişler mi? Annelik içinde mükemmel dengeyi de barındırıyor bu yüzden; ama biz anneler kendi içimizde ne kadar dengede olursak, o denge de o kadar mükemmel oluyor…

Çocuklarımızı evin içindeki dünyadan dışarıdaki dünyaya hazırlarken sloganımız ‘cennet, bizi bekle, çocuklarımız yakında geliyor’ olsa, nasıl olur? Ya da başka bir slogan… Ne olurdu sizce?

Çocuk güvenilirse güvenmeyi öğrenir. Bu durum aşağıdaki şiirde ne güzel anlatılmış değil mi? Sevgiler...

Çocuklar yaşadıklarından öğrenir
Çeviri: Tevfik Elçioğlu

Children learn what they live
Şiir: Dorothy Law Nolte, 1975

Bir çocuk, eleştirilerek yaşarsa
Kınamayı öğrenir.

Bir çocuk, düşmanlık görerek yaşarsa
Savaşmayı öğrenir.

Bir çocuk, aşağılanarak yaşarsa
Utangaç biri olarak yaşamayı öğrenir.

Bir çocuk utanç duygusu içinde yaşarsa,
Suçlu biri gibi hissetmeyi öğrenir.

Bir çocuk, toleranslı bir ortamda yaşarsa
Sabırlı bir insan olmayı öğrenir.

Bir çocuk, desteklenirse
Kendine güvenmeyi öğrenir.

Bir çocuk, hamd içinde yaşarsa
Takdir etmeyi öğrenir.

Bir çocuk, adalet ilkeleri çerçevesinde yaşarsa
Adaleti öğrenir.

Bir çocuk, güvenilerek yaşarsa
Güvenebilmeyi öğrenir.

Bir çocuk, kabul görürse
Kendini sevebilmeyi öğrenir.

Bir çocuk kabul ve dostluk ile yaşarsa
Dünyada mutlu olmak için yaşamayı öğrenir.

Şiir: Dorothy Law Nolte, 1975

Şiir: Dorothy Law Nolte, (1924 - 2005)

Çocukların, yaşadıklarından öğrendiği bir şey var