Annelerin en büyük yardımcısı: Güven duygusu…

Yazan: Banu Conker, Hayata Dair Kadınlar Kulübü
Banu Conker'in tüm Grafik Saati yazıları

Biz anneler çoğunlukla çocuklarımızı konuşuruz sohbetlerde. Özellikle küçüklüklerinde, anneliğimizin acemi zamanlarında. Sonra zaten artık bize görünüşte bağımlılığı kalmayan çocuklarımız kanatlanmış ve yanımızdan arkadaşlarının yanına gidivermişlerdir. İşte bu gitme dönemi çocuk yetiştirirken anne babalarının yaşadığı en gerginlik dolu zamanlardır.

Evet, şimdi cep telefonları var, hatta görüntülüleri de çıktı, ama inanın o teknolojiyi anlayamayan anne babaları için de söylenecek bir sürü yalan vardır, yani ergenleri kontrol ve takip etmek kolay iş değil. Ben kendi ergenliğimden pay biçiyorum da, ne yalanlar söyledim, nerelere gittim...Neden benim kızım da aynı şeyleri yapmasın? Ergenliğin raconunda zaten anne babaya karşı gelmek, isyan etmek yok mu?

Yaş itibariyle, ‘bizim zamanımızda’ ile başlayan cümleler kurmaya başladım ben de, ama biliyorum ki, aynı şeyi benim annem babam da yaptı ve onların ebeveynleri de. Bu tarihin tekerrür ettiğinin ufak bir göstergesi. Ben ergenken de değişik tehlikeler vardı, annemin ve babamın bilmediği, kendi ergenliklerinde tanımadıkları. Şimdi aynı şeyi ben kendi kızım için yaşıyorum.

En büyük yardımcının ne olduğunu keşfettim: Güven

Ben kızıma hiç yalan söylemedim, onu hiç kandırmadım küçükken. Onu bırakıp bir yere gideceksem açık açık söyledim, ne olduğunu söyledim, ne zaman geleceğimi saatin üzerinde gösterdim. Ya da bir şeyi yapmayacağımı söylediysem yapmadım.

Ne ekersen onu biçersin derler ya, buğday ekip arpa biçilemeyeceği gibi, güven verdiğinizde güvensizlik almıyorsunuz, yeter ki çocuğunuzla o bağı kurun. Çocuk dinlendiğini ve söylediklerine değer verildiğini anladığı anda kendini açıyor zaten.
Ben evden uzakta çalışıyorum, kızım biraz uzakta bir okula gidiyor, okuldan sonra ya da hafta sonları evden tek başına voleybola gidiyor. Metroya, otobüse bindiğinde ya da gitmesi gereken yere vardığında bana mesaj atıyor. Geçen gün arkadaşlarının beni çok baskıcı bulduğunu söyledi, çünkü her gittiği yeri bana rapor etmesi gerekiyordu. Ona hak verdim, tabii ki bu hoş bir şey değil bir ergen için. Ona çok uzak olduğumu ve bazen kazaların olduğunu ya da metroda sorun çıktığını ya da bir deprem riski olduğunu söyledim. Bunların bir anne olarak beni telaşlandırdığını, amacımın onu kontrol etmek değil, eğer bir sorun olursa ona nasıl ulaşabileceğimi bilmem olduğunu söyledim. Bunu anlayışla karşıladı.

Neyi neden istediğimizi çocuğumuza açıkladığımızda aslında çocuğun zihninde resmi belirginleştirdiği için iletişim daha da rahatlıyor. Denemeye değmez mi?

Banu Conker
Banu Conker'in tüm Grafik Saati yazıları
Banu Conker'in kişisel gelişim yazıları
Banu Conker Hayata Dair annelik yazıları
Banu Conker'in diğer Hayata Dair yazıları

Diğer annelik yazıları

Editör: Belgin Invictus
Mail: belgininvictus1968[at]gmail.com