Aynı anne babanın evladı - Çok çocuklu ailelerde çocuklara eşit davranabilmek | Zıt karakterli çocuklarYazan: Banu Conker, Hayata Dair Kadınlar Kulübü, Yaşam, 30 Temmuz 2013
Banu Conker'in tüm Grafik Saati yazıları Bazen iki kardeşe bakarsınız. Birbirinden tümüyle farklıdırlar, halbuki aynı anne babanın çocuklarıdır. Aynı şekilde yetiştirilmişlerdir.
Tabii ki iki kardeşin ikiz bile olsalar, karakterleri kendilerine özgüdür. Bunu bir tarafa koyarsak aynı anne babadan olan ve aynı evde yetişen çocukların karakterleri ve alışkanlıkları neden bu kadar farklı olur?
Aynı anne baba olmak ne demek? Birbirinin kopyası olmayan çocuklarımıza eşit davranabiliyor muyuz? Eşit davranamıyorsak, nasıl aynılıktan söz edebiliyoruz?
Ben anne olarak tek çocuk annesi olduğum için eğer iki ya da daha çok çocuğum olsaydı, neler yapardım, bilmiyorum, ama ben de büyük olasılıkla eşit davranamayacaktım.
‘Sen ablasın, örnek olman gerekli!‘ diye baskı altında tutulan ilk çocuğa karşılık, istediğini yapmasına izin verilen çocuğa isyan eden ablaya nasıl eşit davranılabilir? Ve o abla içindeki isyanı nasıl bastırabilir? Evet, anne babasına karşı çıkmayabilir, kardeşine vurmayabilir, kızmayabilir, ama odasını dağınık tutabilir örneğin. Halbuki bu arada kardeşin odası nasıl da mükemmel toplanmıştır… Anne de eve gelen misafirlerine çocuklarını anlatır, ‘ah, birinci çocuğum çok dağınık, odasını hiç toplatamıyorum, ama ikincinin odası bal dök, yala’
Özellikle ilk altı yaşa kadar bilinçaltı açıkken her şeyi kayda alan çocuklarımız kendilerine yapılan bütün davranışlardan bir ders çıkartır ve yaşamlarını o kurallara göre yaşarlar. Bence bu da karakterleri, hayata bakışları ve davranışları üzerinde çok büyük bir etken.
O yüzden çocuklarımıza gerçekten eşit davranmaya çalışmamız gerekir. Erkek-kız, büyük kardeş- küçük kardeş demeden isteklerine eşit şekilde tepki vermek, onları ayırmadığımızı göstermek çocuklarımızın daha kolay bir hayat yaşamalarına zemin olacaktır.
Örneğin ben ergen olduğumda diğer kardeşlerim hala çocuktu. Ben bir yerlere gitmek isterdim ya da yalnız kalmak isterdim, ama annem kardeşlerimi sürekli peşime takar,’ön teker nereye giderse, arka teker de oraya gider’ derdi. Tabii ki şu anda düşündüğümde bile, çok nefretle hatırladığım bir cümle oldu bu şimdi gülsem bile. O zamanlar özgürlüğüm kısıtlanıyordu ve benim isteklerim hep ikinci plana atılmış oluyordu.
Sizin böyle anılarınız var mı? Siz çocuklarınıza nasıl davranıyorsunuz? Yazan: Banu Conker Banu Conker
Banu Conker'in tüm Grafik Saati yazıları
Banu Conker'in kişisel gelişim yazıları
Banu Conker Hayata Dair annelik yazıları
Banu Conker'in diğer Hayata Dair yazıları Diğer annelik yazıları |
