Sizin çocuğunuz nasıl?

Bugün bir anneler toplantısına gittim. Otizmli bir çocuk annesi İrem ve doğal gelişimi olan bir çocuk annesi Derya’nın düzenlediği ‘Anneler Buluşuyor’ toplantısında doğal gelişimi olan bir ergen annesi olarak yer aldım. Aslında giderken amacım bu yazıyı yazmak, gazetecilik eğitimimi tatmin etmek değildi, ama yazma gereği hissettim, çünkü bunların o toplantıya gitmeyenler tarafından bilinmesi gerekiyor.

Oradaki annelerden izin almadığım için orada konuşulanları değil, benim neler hissettiğimi öğreneceksiniz bu yazıda.

‘Her şey insanlar için’

Bu sözü herkes duymuştur, belki de hayatında en az bir kere kullanmıştır. Peki, bunu bilirken otizmli bir çocuğu yargılamak nereden çıkabilir? Ya da annesinin, babasının neler hissettiğini bilmeden, sadece doğal gelişimli diye kendi çocuğunu ondan üstün tutarak, öğretmenleri kendi çocuğunun ‘’iyiliği’’ için ayrımcılığa ikna etmeye çalışmak nasıl bir şeydir?

Hepimiz çocuklarımız iyi olsun isteriz, iyi yerlerde okusunlar, başarılı olsunlar isteriz, ama etrafınıza bir sorun. ‘Çocuğum mutlu olsun’ diyen anne-baba mı, yoksa ‘çocuğum başarılı olsun’ diyen anne-baba mı daha fazladır? Eğitim ve sınav sistemleri zaten çocukları daimi rekabete sürüklerken ve diğerlerini geçip, bir üst sıralara koşmaya yöneltmişken, bir de anne-babalar böyle düşününce, çocuklar için ayrımcılık bu kadar alenen yaşanırken, doğal gelişimi olmayan çocukların hiç mi yaşamaya şansları yok bu dünyada?

Diyelim ki, çocuğunuz doğal gelişimli ve çok başarılı ve hatta mutlu. Sporunu yapıyor, bir müzik aleti çalıyor, arkadaşları var, derslerini düzgün çalışıyor. Sınıfındaki engelli çocuğun sınıf ortalamasını düşürdüğünü ve çocuğunuzun başarısını etkilediğini düşünüyorsunuz. Bu kadar geniş düşünen bir ebeveyn olabilirsiniz ve bunu da tabii ki çocuğunuzun geleceği için yapmaktasınız. Peki, yarın bir kaza sonucu çocuğunuzun aynı duruma gelme olasılığının olduğunu da düşünüyor musunuz?
Bu sorunun cevabı genelde tahtaya vurulup, ‘Allah korusun’ denmesiyle verilir. Tabii ki, çocuklarımızın başına bir şey gelmesin, ama doğal gelişimli doğmuş çocukların hayatlarının sonuna kadar normal bir yaşamları olacağının garantisi yok. Örneğin Karanlıkta Dialog sergisindeki kör rehberimizin 20 yıl önce geçirdiği bir trafik kazasında sabaha sıfır görüyle kör uyanması gibi... Empati yapmak için başımıza karşımızdakinin yaşadığıyla aynı şeyler gelmesi gerekmez. Sadece kendimizi onun yerine koymamız yeterlidir. Empati aynı zamanda yargılamanın, ayrımcılığın, kibrin olmadığı yerde yaşanır.

Eskiler komşuları açken tok uyuyamazmış. Galiba sadece yemekle ilgili değil bu, duygular da çok önemli. Komşumuz üzgünken ben nasıl mutlu olabilirim? Başımı yastığa huzurla koyabilmem için, komşumun ve çocuğunun da mutlu olduğunu bilmem gerekli.

Sevgili anneler, annelik sadece doğurmakla olmuyor, sadece bir içgüdü ile ya da sadece yedirerek, giydirerek olmuyor. Doğa ana bir meşe ağacına da, ayrık otuna da, bir menekşe ya da sinek yiyen canavar bitkiye de aynı özeni gösteriyor. Bizim de sadece kendi çocuğumuza değil, bütün çocuklara aynı özeni göstermemiz gerekli. Ne dersiniz?

Bu arada bir bilgi daha: Yurtdışında bir çok şirketin Asperger sendromlu insanlara işe alımlarda öncelik tanıdığını, çünkü onların zekalarının bilgi işlem içerikli işler için biçilmez kaftan olduğunu biliyor musunuz?