Anneler günü

Ben anneler gününü kutlamayı hiç sevmem. Aklıma çocuğu olmayan kadınlar, annesiz çocuklar, çocuğu vefat etmiş anneler gelir. Sanki onların acılarına tuz basılıyormuş gibi hissederim. Hele o reklamlar, hep acıyı hatırlatmak için vardır sanki.

Çocukken bir Anneler Günü için harçlıklarımdan para biriktirip anneme çok güzel (tabii bana çok güzel gelen) bir yapma çiçek aldım, günlerce babaannemin evinde bir dolapta sakladım. Gittim, geldim, baktım, hayaller kurdum. Anneme verdiğim zaman annem beğenmedi hediyemi. Ondan sonra da Anneler Günü hediyesi almak benim için hiç anlamlı olmadı, mümkünse de almadım zaten.

16 yıllık bir anne olarak da Anneler Günü’nü pek kutladığımı söyleyemem. Kızım küçükken kutladık da, daha sonra boşanınca kızım babasıyla olsun diye Pazar gününe denk gelen Anneler Günü’nü kutlamaktan vazgeçtim, çünkü kızımın babasıyla birlikte olması benim için daha önemliydi.

Annelik zor işmiş. Çevrem hep kızımı iyi yetiştirdiğimi söyler, çok aklı başında, olgun ve iyi huylu olduğunu söyler. Ben de daha ergenliği yaşamadığımızı, annelik notunun, çocuk 20 yaşına gelince verilmesi gerektiğini savunurum hep. Boşandıktan sonra kişisel gelişim derslerine başladım. Bu hem kendim için önemliydi, hem de kızıma örnek olmak için kendimi geliştirmeliydim, onu düzgün yetiştirmek için ruhumun ve zihnimin de sağlıklı olması gerekliydi. Annem beni hangi konuda üzdüyse kızımı o konularda daha bilinçli yetiştirmeye çalıştım. Babam beni hangi konularda sıktıysa, kızımı babası o konularda sıkmasın diye dengede olmaları için aralarında köprü olmaya çalıştım. Boşanmış anne babanın çocuğu olmanın travmasını en az şekilde hissetsin diye arkadaş olduk babasıyla, kağıt üstünde boşanmış, çocuğumuz için hala bir araya gelebilen, konuşabilen, dertleşebilen anne-baba rolünü aldık hayat senaryomuzda. Tek çocuk diye takım sporuna yönlendirdim, paylaşmayı öğrensin diye. Piyano çalmayı öğrensin istedim, beyninin iki lobu da çalışsın, hayattan daha fazla zevk alsın diye. Gitar çalmayı istedi, olur dedik. Hayvanları çok sever, babasıyla biniciliğe gitti. Bisiklete binmeyi öğrendi. Kısaca yapmadığım, yapamadığım ne varsa yapsın diye uğraştım. Hepsinden de zevk aldı, çünkü zorla güzellik olmadığının farkındayım. Tabii benim de annelik egolarım var, ama zaman içinde egolarımı törpülemeyi öğrendim.

Ama çocuklar bir yaşa gelince anne babalarının elini bırakıyorlar. Yeni denizlere yelken açıyorlar. Hep istedim ki, o denizlerdeki rüzgarlarda sağlam kalsın, o yüzden dış disiplinle değil, iç disiplinle eğitmeye çalıştım. Duygularını anlaması, ifade etmesi için uğraştım.

En sonunda anladım ki, ne kadar uğraşırsanız uğraşın, bir de çocuğun kendi hamuru var. Siz o hamura biraz şekil vermeye çalışıyorsunuz, o kendi şekline gelmeye çalışıyor. Bazen arkadaşlar hemen bir kalıba sokuveriyor. Hani derler ya, su akar, yolunu bulur diye. İşte biraz da zamana mı bırakmak gerekli bazı şeyleri?

Çocuklar en büyük öğretmenlerimiz, onları dinlemek ve dikkate almak gerekli, ama ergenlikte durum biraz daha karışık olabiliyormuş. Bu aralar annelik hayatımda yeni bir perde açıldı. Perdede ‘ergenlik’ yazıyor, bakalım perde kapanırken sahne nasıl olacak? Ama şu anda tek bildiğim Anneler Günü benden uzak olsun.

Yine de tüm annelerin Anneler Günü’nü kutlarım.